Φταίω εγώ…; Φταις εσύ…; Φταίμε και οι δύο…;

Δεν ξέρω αν στις μέρες μας οι λέξεις “επικοινωνία” και “συμβιβασμός” θεωρούνται κάτι τρομακτικά κακό, αλλά είμαι σίγουρη ότι εκλείπουν. Η εμπειρία μου έρχεται αντιμέτωπη με ζευγάρια που μαλώνουν καθημερινά σε τέτοιο σημείο, ώστε να μειώνουν ο ένας τον άλλον, να μην καταλήγουν πουθένα (συσσωρεύοντας έτσι κι άλλο ένα πρόβλημα στη σχέση τους) και μετά πάλι να είναι μαζί μέχρι την επόμενη φορά. Η λέξη “χωρισμός” δεν είναι στις προτεραιότητές τους…λες και τους αρέσει η ένταση, το να πληγώνονται και να πληγώνουν…λες και δεν αξίζουν κάτι άλλο…λες και αυτο-τιμωρούνται!

Η ψυχολογία πρεσβεύει πως μια συγκεκριμένη συμπεριφορά οφείλεται σ’ένα συγκεκριμένο ερέθισμα που την προκαλεί, και από ένα σημείο και μετά, την ενισχύει και την ωθεί στην επανάληψη.

Πιο απλα; Η σχέση αποτελείται από δύο άτομα…και φταίνε και οι δύο για όσα διαδραματίζονται μέσα σε μια σχέση. Το μόνο που αλλάζει είναι το ποσοστό που φταίει ο καθένας από τους δύο, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο.
Είναι αυτό που λέμε πολλές φορές:“Μα πώς φέρεται έτσι ο Γιώργος στην κοπέλα του…αφού είναι το καλύτερο παιδί.”
Εξήγηση: Είναι καλό παιδί γενικά, αλλά ειδικά με τα ερεθίσματα που δέχεται από την κοπέλα του δεν μπορεί να εξωτερικευθεί καλοσύνη. Ίσως φταίει η χημεία, τα θέλω, οι συμπεριφορές, τα βιώματα και πάει λέγοντας. Αμέτρητοι παράγοντες που μπορεί να επηρεάζουν. Αμέτρητα και τα παραδείγματα που ένας άνθρωπος παρουσιάζει διαφορετικούς εαυτούς σε διάφορους ανθρώπους λες και είναι διχασμένη προσωπικότητα.

Περίπτωση

Μια γυναίκα κάνει συνεχώς παράπονα ότι ο σύντροφός της δεν την βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού και το μόνο που κάνει είναι κάθεται μπροστά σε μια τηλεόραση μόλις γυρίζει από τη δουλειά. Η άποψη του συντρόφου είναι ότι δεν υπάρχει λόγος να κάνει δουλειές αφού πάντα η σύντροφός του τον επικρίνει λέγοντας πως τις κάνει πάντα λάθος. Θεωρείται σχεδόν δεδομένο πως η σύντροφος δεν καταλαβαίνει ότι το κάνει αυτό στον σύντροφό της.

Άνθρωποι μόνοι

Γενικά υπάρχει μια λανθασμένη αντίληψη ότι πρέπει στη ζωή μας να περιτρυγιριζόμαστε από ανθρώπους. Πολλούς ανθρώπους…Να πηγαίνουμε σε πάρτυ, σε εκδηλώσεις, να πίνουμε, να χορεύουμε, να βγαίνουμε φωτογραφίες, να έχουμε φίλους…Γι’αυτό αποτυγχάνουν οι σχέσεις. Γιατί έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε με το ακατάλληλο και το αταίριαστο σε σχέση με εμάς, μόνο και μόνο για να μην μείνουμε μόνοι, γιατί φοβόμαστε τον εαυτό μας, γιατί αυτό λέει η κοινωνία.
Αν όλα είναι πλαστά και προχειροφτιαγμένα ακόμα και με 10000 ανθρώπους γύρω μας να ασχολούνται μαζί μας πάλι μόνοι μας θα νιώθουμε. Θα είμαστε έτοιμοι για μια σχέση μ’έναν άλλον άνθρωπο μόνο όταν θα μπορέσουμε να είμαστε κλεισμένοι σ’ένα δωμάτιο με μουσική και κλειστά φώτα και να μην αισθανθούμε μόνοι. Γιατί δεν είμαστε μόνοι…έχουμε τον εαυτό μας. Αυτό που νιώθουμε για τον εαυτό μας, αυτό προσφέρουμε και στους άλλους. Αν δεν αγαπάμε εμάς δεν αγαπάμε κανέναν.

Είναι κακό να συμβιβαζόμαστε με το ακατάλληλο. Δεν είναι όμως κακό να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και να τα διορθώνουμε και πάνω απ’όλα να αγάπαμε…όχι όπως έχουμε ανάγκη εμείς…αλλά όπως έχουν ανάγκη οι άλλοι να τους αγαπήσουμε…!!!